Amelia Łączyńska, pisarka, pedagożka, działaczka oświatowa, publicystka, przewodniczka po Poznaniu. Autorka niepublikowanych do tej pory w całości Wspomnień (rękopis należy do Biblioteki PAN w Kórniku).
Urodzona 1893 w Sidorowie nad Zbruczem w rodzinie ziemiańskiej Paygertów o bogatych tradycjach kulturalnych (dziadek Amelii, Adam Paygert, był poetą, tłumaczeł Szekspira i Byrona). Zmarła w 1993 roku w Lublinie.
Pedagogika jako wyzwanie[]
Amelia Łączyńśka rozpoczęła studia malarskie w Krakowie, w czasie I wojny światowej uczęszczała na zajęcia Wolnej Szkoły J. Hopińskiego. Najbardziej jednak interesowały ją nauki o wychowaniu. Studia nad nowymi prądami pedagogicznymi wiązały się ściśle z marzeniem Amelii, by tworzyć wzorową szkołę na wsi w Zaborzu (woj. Lwowskie). Do realizacji celu Amelia przygotowywała się: w 1924 roku uczestniczyła w Międzynarodowym Kongresie Nowoczesnego Wychowania w Danii, przyglądała się pracy w nowoczesnej szkole Declory’ego w Belgii, obserwowała strategie wychowawcze szkół we Francji, interesowała się pracami Instytutu J.J. Rousseau w Genewie.
Kultura, oświata i turystyka[]
Zanim trafiła z Galicji do Wielkopolski, Amelia Łączyńska zwiedziła Pomorze: po 1945 roku pracowała jako kustosz Muzeum w Darłowie, była także kierowniczką Referatu Kultury i Sztuki w Sławnie, a później kier owniczką Referatu Literatury wojewódzkiej Rady Narodowej w Gdańsku.
Z Poznaniem związała się od 1948 roku, kiedy to zaczęła prowadzić jedną z filii Biblioteki Raczyńskich. Historia, kultura i przestrzeń miasta na tyle zafascynowały Amelię Łączyńską że ukończyła wymagjący kurs przewodniczki PTTK i od 1954 roku oprowadzała po Poznaniu zagranicznych turystów.
Pisarstwo[]
Przez całe życie prowadziła ożywioną działalność społeczną, kulturalną, publicystyczną. i pisarską . Publikowała m.in. w: takich pismach, jak: „Słowo polskie”, „Ilustrowany kurier Codzienny”, „Prosto z mostu”, „Kronika Polski i Świata”.
Stworzyła trzy utwory sceniczne, napisała trzy powieści, w tym jedną historyczną, o słynnym w Poznaniu rodzie Górków. Przetłumaczyła książkę Moniki Baldwin pt. Przeskoczyłam mur.
Do roku 1983 należała do Związku Literatów Polskich, a od 1989 do Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.
Najciekawszą lekturą pióra Amelii Łączyńskiej są rozbudowane Wspomnienia, znajdujące się w posiadaniu BIblioteki Kórnickiej. Fragmenty prozy wspomnieniowej Łączyńskiej można przeczytać w "Winiecie", piśmie Biblioteki Raczyńskich w Poznaniu oraz w archiwalnych numerach "Echu Darłowa".
Hasło opracowała: Lucyna Marzec
Wybrana bibliografia[]
Dachy płoną, Lwów 1935
Życie nie ustaje, Lwów 1938
Infuły i szyszaki. Opowieść o wielkim rodzie Górków, Warszawa 1968